baz@rt / Europe Learning - Frankfurt meets Krakow

Sibylle Baschung

Urodzona w 1972 roku w Grenchen (Szwajcaria). Studiowała germanistykę i historię na uniwersytecie w Basel (tytuł magistra uzyskała w 2000 roku). Pracowała jako dramaturg, kierownik produkcji i pracownik PR przy niezależnych projektach teatralnych w Szwajcarii. W latach 1998–1999 była asystentką reżysera w Theater Basel (pod dyrekcją Stefana Bachmanna). Od 2001 roku pracuje jako asystent dramaturga i dramaturg w Theater Neumarkt z Zurychu (pod dyrekcją Dünsser/Kuckla). Od 2001 roku, wraz z objęciem przez Elisabeth Schweeger stanowiska dyrektora teatru schauspielfrankfurt, została członkiem zespołu, jako asystent dramaturga. Od sezonu 2003/04 pracuje tam jako dramaturg.

Michał Borczuch

Michał Borczuch o sobie:
Pomysł by zająć się teatrem pojawił się kiedy jeszcze byłem studentem ASP. Gdzieś pomiędzy „Zeszłego roku w Marienbadzie” A. Resnais, a wczesnymi płytami Davida Bowie’go/ Ziggiego Stardusta . Na drugim roku studiów na krakowskiej PWST byłem asystentem Pawła Miśkiewicza przy realizowanej w starym teatrze „Niewinie” Dea Loher. Potem zadebiutowałem „Komponentami” M. Owsiany na baz@rt.fr 2004-
„komedią społeczną” o nastolatkach z polskiego blokowiska. Równocześnie obroniłem dyplom na Wydziale Grafiki - cyklem wklęsłodruków pod tytułem „Miasto jako zdobycz”. Inspiracja tekstem R.Pollesha była tylko pośrednia. Wiosną 2005 roku, w ramach organizowanego w Starym Teatrze festiwalu „Rewizje_romantyzm”, powstał mój drugi spektakl „Wielki człowiek do małych interesów” według tekstu A. Fredry.
Oba weszły do repertuaru Starego Teatru w Krakowie. Inspiracji szukam w tekstach
Jelinek, Koltesa, Schwaba, ostatnio P. Mariveaux, filmach Cronenberga i tanich produkcjach telewizyjnych. Równocześnie stale rysuję, zajmuje się projektowaniem scenografii (jestem współautorem projektów scenograficznych do własnych spektakli oraz do „Romea i Juli” w reż. E. Kutryś w krakowskiej PWST).
Tekst teatralny staje się dla mnie interesujący w momencie gdy stawia opór ciągiem intensywnych ale niespójnych obrazów, a teatr w momencie kiedy kompletnie nic się nie dzieje, a bohaterowie żyją w beztroskiej niewiedzy. Zburzenie tego spokoju jest prowokacją jak u Marthalera czy Castorfa.
Obecnie pracuję nad tekstem P. Sali „Ciemno wszędzie”-seansem spirytystycznym realizowanym w ramach baz@rt 2005.

Małgorzata Dziewulska

Małgorzata Dziewulska była w latach 1991 – 96 doradcą literackim Starego Teatru w Krakowie, a następnie kierownikiem literackim Teatru Narodowego w latach 1997 - 2002, obecnie jest konsultantem programowym i autorem programu edukacyjnego Teatru Dramatycznego w Warszawie. Wykłada na Wydziale Wiedzy o Teatrze Akademii Teatralnej w Warszawie. Jest autorką licznych publikacji i książek eseistycznych o teatrze i współczesnej kulturze („Teatr zdradzonego przymierza”, „Artyści i pielgrzymi”).

Piotr Gruszczyński

Urodzony w 1965 roku w Rawiczu. Studiował teatrologię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Jako krytyk współpracował z Tygodnikiem Powszechnym, a także z Res Publica Nowa, Dialog, TVP Kultura i Międzynarodowy Festiwal Teatralny Dialog-Wrocław. Od stycznia 2006 zwiazany jest z TR Warszawa. Jest autorem książki „Ojcobójcy. Młodsi zdolniejsi w teatrze polskim”, która ukazała się nakładem wydawnictwa WAB, Warszawa 2003.

Andreas Kriegenburg

Urodzony w 1963 roku w Magdeburgu. Od 2001 roku jest kierownikiem programowym Thalia Theater w Hamburgu. Wraz z dramatopisarką Dea Loher opracował projekt, w ramach którego powstało siedem tekstów pod wspólną nazwą „Magazin des Glücks“ (2001/2002), które następnie zostały wystawione. Był to pewnego rodzaju zakład pomiędzy reżyserem i autorką. Jego główna zasadą jest ciągłe eksperymentowanie, zarówno pod względem formy tekstów dramatycznych jak i sposobu pracy reżysera. Wynik tej współpracy można było zobaczyć w ramach EuroDramy 2002 we Wrocławiu. Jedną z ostatnich inscenizacji Kriegenburga była „Niewina“ Dei Loher.

Paweł Miśkiewicz

Urodzony w 1964 roku. Jest kierownikiem artystycznym wrocławskiej EuroDrama i krakowskiego baz@rt. Pracuje jako aktor, reżyser i docent na wydziale rezyserii na Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej. Od lat interesuje się współczesną dramaturgią niemiecką. Wyreżyserował m.in.: „Przypadek Klary“ Dea Loher i „Chleb powszedni“ Gesine Danckwart w Teatrze Polskim we Wrocławiu, „Niewina“ Dea Loher w Starym Teatrze Kraków oraz ostatnio „Auto da fe” Eliasa Canettiego.

Grzegorz Niziołek

Grzegorz Niziołek jest wykładowcą na Uniwersytecie Jagiellońskim i w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie. Jako dramaturg pracuje w Starym Teatrze. Był jednym z założycieli pisma teatralnego „Didaskalia“ i jego wieloletnim redaktorem naczelnym. Jako krytyk teatralny pisuje dla wielu czasopism fachowych mi.in: „Teatr“, „Dialog“, „Notatnik teatralny“, „Le theatre en Pologne“ i „Res Publica“. W roku akademickim 2001/2002 przebywał jako stypendiant Fulbright-Stiftung na City University of New York. Zajmuje się współczesnym teatrem polskim oraz dramatem.
Wydał:
„Sobowtór i utopia“ (Kraków 1997), monografia twórczości Krystiana Lupy,
„Dziady“, antologia inscenizacji „Dziadów“ Adama Mickiewicza w polskim teatrze XX wieku,
„Od Wyspiańskiego do Grzegorzewskiego“, wraz z Tadeuszem Kornasiem (Kraków 1999),
„Sny, komedie, medytacje“, szkice o współczesnym teatrze polskim
„Ciało i słowo“, monografia dramatów Tadeusza Różewicza
Był także kuratorem wystawy „Labirynt zwany teatr” (wraz z Anną Litak w 1994 roku) oraz autorem scenariuszy teatru telewizji.

Małgorzata Owsiany

Urodzona w 1956 roku. Jest autorką scenariuszy, sztuk teatralnych i Teatru Telewizji. Jej dramat
„Zastępstwo“ został zaprezentowany z ramach projektu EuroDrama 2002. W tym samym roku jej sztuka „Komponenty“ zdobyła jedną z nagród na Festiwalu Sztuk Odważnych w Radomiu. Autorka jest współzałożycielką grupy dramaturgów G8.

Armin Petras

Armin Petras zaprezentował na krakowskim festiwalu SZUM, realizowanego przez Dom Norymberski, przedstawienie Fritza Katera (pseudonim Petrasa) „Czas kochania, czas umierania”. W plebiscycie czasopisma „Theater heute” dwukrotnie był wybierany na najlepszego niemieckiego dramatopisarza (2003 i 2004). Od sezonu 2003/04 był kuratorem teatru schmidtstrasse12 przy schauspielfrankfurt we Frankfurcie nad Menem. A od sezonu
2006/07 będzie kierownikiem artystycznym Maxim Gorki Theater w Berlinie.

Paweł Sala

Paweł Sala o sobie:
płeć męska, mocno wypracowana (regularna siłownia, kiedyś biegi przełajowe) oraz wcześniejsza praca fizyczna, m.in. prace rolne przy młocarni, w chłodni przy mrożeniu truskawek, jako stróż nocny i krojczy w zakładzie kaletniczym. Nie potrafi wieść życia w pojedynkę. Niby nieżonaty, ale zajęty od wielu lat. Prowadzi zdrowy tryb życia, którym zaraził się od swojego kota Nikity (głównie kwestia diety, snu i prostego kręgosłupa). Posiada samochód – Hondę w kolorze strażackim, ale mało jeździ, żeby nie płacić podatków ukrytych w benzynie. Porusza się głównie rowerem, albo metrem. Chciałby mieszkać w czymś dużym, białym, prawie pustym z wielkimi oknami, ale się nie udało. Jest małe, białe, z dużymi oknami i nie za bardzo puste. Nie potrafi oglądać w telewizji dręczenia dzieci i zwierząt, na pozostałe „newsy” zdążył się już uodpornić. Robi od czasu do czasu filmy dokumentalne, z którymi nie wiadomo co począć. Bo jak można zrobić dokument o aniołach? Pisze sztuki i scenariusze, których (poza nielicznymi wyjątkami) dyrektorzy teatrów boją się wystawiać (bohaterowie używają niecenzuralnych słów, robią nieprzyzwoite rzeczy i nie wyznają żadnej wiodącej narodowej filozofii, często podejrzewani o nihilizm). Istnieje nawet podejrzenie, że obraża czyjeś uczucia religijne. Ma kilku zagorzałych krytyków, którzy nie kumają o co biega i wielokrotnie więcej przyjaciół, którym niczego nie musi wyjaśniać, ani udawadniać. Jest obsesjonistą, właściwie składa się z samych obsesji. Ostatnio w kółko słuchałby tylko „Introitus” Sofii Gubaiduliny, względnie „Lonely Fire” Milesa Davisa oraz wszystko co nagrali Sigur Rós. Ma trzy życia. To obecne jest drugie. Zostało mu jeszcze jedno.
Fakultety: kulturoznawstwo UAM – Poznań, reżyseria radiowa, reżyseria telewizyjno-filmowa na Wydziale Radia i Telewizji U.Ś. w Katowicach.
Filmy m.in.: „Stygmatyczka” dok. Dla Studia Irzykowskiego, „Na tyłach wszechświata” dok., „Zdjęcie z krzyża” dok., „Anioły” , „Tablice, albo opisanie świata”, „Rodzina w Wójtówce” dla TVP S.A., „Statyści” dla Canal+ Polska, także sporo reportaży i programów cyklicznych dla TVP i Canal+.
Słuchowiska: „Genialna epoka”, „Studium z anatomii śmierci” wg. Kenzaburo Oe , „Umrzeć i już się więcej nie obudzić...?” (tekst własny), „Fazy nocy” wg. Carlosa Fuentesa, „Ślimak na zboczu” wg. A. i B. Strugackich, „Kosky i Powska” wg. tekstów Kosińskiego i Poświatowskiej (scenariusz własny), „Biafra” wg. Vonneguta i inne teksty autorskie bądź adaptacje.
Teatry: „Ścisły nadzór” Geneta (teatr telewizji – praca szkolna), „Kroki” Becketta (praca szkolna), „Od dziś będziemy dobrzy” własna sztuka dla Teatru Telewizji TVP 2. (emisja 2004r.)
Sztuki m.in.: „Od dziś będziemy dobrzy”, „Spalenie matki”, „Gang Bang albo Syndrom Sztokholmski”, „Mortal Kombajn”,”Heroina” (teatralna adaptacja powieści Tomasza Piątka), „Szwaczki”, „Jerzy Kosinsky – Final Day” (wespół z Czesławem Czaplińskim), „Ciemno wszędzie”, Ifigenia – moja siostra” (monodram)
Nagrody: Trzecia nagroda konkursu dramaturgicznego Teatru Polskiego we Wrocławiu i pisma „Dialog” za „Od dziś będziemy dobrzy”, ta sama sztuka zwyciężyła w konkursie „Radom Odważny”, jedna z trzech równorzędnych nagród w kolejnej edycji konkursu dramaturgicznego Teatru Polskiego i „Dialogu” za „Mortal Kombajn”, nagroda w konkursie dramaturgicznym Teatru Starego w Krakowie i pisma „Dialog” za „Ciemno wszędzie”.
Stypendia: roczne stypendium Ministra Kultury Waldemara Dąbrowskiego na napisanie sztuki za rok 2004.

Agata Siwiak

Urodzona w 1974 roku. Studiowała zarządzanie instytucjami kultury oraz kulturoznawstwo na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W latach 1997-2000 była związana z Fundacją Teatru Nowego w Poznaniu. W 2001 roku pracowała we Wrocławskim Teatrze Współczesnym jako dyrektor działu marketingowego i public relations. Od 2002 pracowała w Teatrze Polskim we Wrocławiu, gdzie współtworzyła między innymi pierwszą edycję Wrocławskiego Forum Dramaturgii Współczesnej EuroDrama oraz projektu Wrocław-Świebodzki (Europejskie Centrum Wymiany Kultur). Od 2004 roku jest związana z Narodowym Starym Teatrem w Krakowie, gdzie wraz z Pawłem Miśkiewiczem powołała do życia projekt baz@rt, Intermedialne Forum Teatru. Od 2004 roku wykłada na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, na wydziale zarządzania instytucjami kultury.